'Nie słońcem jest ten promień, co z oczu jej pada'

Lednica była cudowna. Mimo deszczu, zimna, zmęczenia.

Nie można opisać słowami tego, co tam się dzieje. Trzeba tam być.

Płaczę z bezradności. Nie mam siły i powoli wmawiam sobie, że nie dam rady, że to za dużo.

Kręcę się między szkołą, domem i osobistymi uczuciami, które mnie zabijają. Chociaż... Po wczorajszym dniu i po moich głębokich przemyśleniach jestem pewna, na czym stoję i wiem, co czuję. 

 Teraz się nie boję. To dziwne. Bałam się i panikowałam, kiedy był najbliżej... Teraz, kiedy ma wolną rękę, może zająć się sobą i w ogóle... Nie boję się. Dlaczego?

Dobrze, że jest tak, jak teraz. Lepiej być nie mogło.

Obydwoje jesteśmy dziwni i chyba to nam pozwala dalej się widywać ;)

Dziękuję, Braciszku.;)

PRAWIE ogarnęłam zagrożenie z matmy.

Jeszcze tylko funkcja kwadratowa...

Na dziś koniec.

Zasypiam na stojąco.

'Nie muszę nic mówić, jak nikt rozumiesz mnie.'