Odkąd ostatnio gadaliśmy...

Pezet w głośnikach i udaję, że jest dobrze. 

Zauważyłam, że gdy za długo jest dobrze, po chwili musi się coś zj*bać. 

Zyskujemy zaufanie, po chwili je tracimy. Staramy się, potem odpuszczamy.Dążymy do celu, rezygnujemy.

Marzę, by chociaż raz się nie zawieść, starać się mimo wszystko i dążyć dopóki nie wygram. Nie mam chyba tak wielkiej woli walki. To źle, nawet bardzo. 

I wmawiam sobie, że gdybyśmy się spotkali, nie kończyłyby się nam tematy do rozmów. 

Wierzę w to, że to, co było, było jedyne w swoim rodzaju.

I wiem, że nie wróci.

Czasami jak o tym wszystkim myślę, uśmiech sam pojawia mi się na twarzy.

Kiedyś podziękuję Ci za to osobiście, obiecuję, M. 

 

A teraz czekają mnie 6 tygodni w samotności. Jednak wiem, że pod koniec września wróci i będziemy mogli wszystko nadrobić. Zrobimy to, czego nie zdążyliśmy. Musimy obejrzeć 'Titanica' i iść na dłuuuugi spacer. To tak na początek ;)  Taka przerwa mimo wszystko jest dobra. Mam czas, by przemyśleć parę rzeczy. Mogę namyśleć się, czego tak naprawdę chcę, czego oczekuję. 

 A Wy, możecie mówić, że i tak źle na tym wszystkim wyjdę. Być może, bo przecież nigdy nic nie wiadomo. Pozwólcie tylko, że to Ja SAMA się przekonam, czy warto.
 A od najbliższych oczekuję wsparcia, tylko tyle. 

eM;*